Het leien dakje
Het loopt niet altijd van een leien dakje.
Niet voor coaches & crew en al zeker niet voor onze deelnemers. Dit bleek reeds veelvuldig bij eerdere edities. En ook deze keer lijken we er niet aan te ontsnappen. Ook al zijn we net begonnen...
Het loopt niet altijd van een leien dakje ... Soms loopt het zelfs een heel eindje om.
Bijvoorbeeld omdat de kliffen afbrokkelen (de klimaatopwarming?). En met de kliffen ook het pad. Waardoor je het spoor bijster geraakt.
Gelukkig zijn er dan onbekenden die je ongevraagd en belangeloos een lift aanbieden naar je slaapplaats.
Het loopt niet altijd van een leien dakje ... Tenzij regent, water giet, neen hoost. Compleet met donder-paukenslag(en) !
Dan loopt het zelfs in gaten en kieren waar je dit liever niet hebt. Maar dan trek je een poncho aan en bijt je door. Tot je de slaapplaats hebt bereikt. Om daar bij het binnenkomen een spoor van modder en plassen achter te laten.
Gelukkig zijn er dan locale uitbaters van b&b's die je helpen door natte kleren aan te nemen en een droge handdoek aan te bieden.
Onze deelnemers hebben het niet onder de markt. Maar ze gaan ervoor. Met de bescheiden steun van de mensen hier ter plaatse. Ook dat is verbinding.
