La Trao door de ogen van...

In deze nieuwe rubriek 'Door de ogen van', interviewen we betrokkenen in het verhaal van La Trao.

Partners, deelnemers, begeleiders, coaches, vrijwilligers, ... hier komen ze aan het woord en vertellen ze vanuit hun rol hoe ze in het La Trao verhaal staan en wat dit voor hen betekent.

In de vorige nieuwsbrief beet coach Elise de spits af. In deze nieuwsbrief interviewden we de gezinsleden die 2 volle dagen op KET gingen in de herfstvakantie vorig jaar.

Mama A., zoon S. en dochter Z. nemen ons mee in hun ervaring afgelopen herfst.

Hoe zouden jullie La Trao in 3 woorden beschrijven?

uitdagend, verrassend en uniek.

Hebben jullie een anekdote van jullie traject die je graag deelt? Een moment dat is

Mama A : Het moment dat mijn beide kinderen letterlijk een blok aan mijn been waren.

Was dat een positief moment voor jou?

Ja, we waren letterlijk aan elkaar vast gebonden met onze benen.

Wat maakt dat je die herinnering zo goed hebt onthouden?

Omdat het echt een zoektocht was om vooruit te geraken. zeker met 3. Met 2 zou het gemakkelijker zijn om af te stemmen maar zeker diegene in het midden moest zoeken. We gingen dus niet recht vooruit en toen hebben we erg moeten lachen. Ook omdat er veel bekijks was.

Wat was de grootste uitdaging voor jullie?

Dochter Z: ergens zijn op een plaats die niet thuis was, en slapen in de hut was niet zo comfortabel. Ook het wandelen waarbij we opdrachten moesten volbrengen samen.

Mama A: Ik kan me wel inbeelden dat het voor mijn kinderen moeilijker was dan voor mij. Door ASS bij beide kinderen kan ik me inbeelden dat niet weten naar waar, je gaat daar iets doen, maar weet ook nog niet wat, niet waar we gaan slapen, dat dit moeilijk kan zijn voor hen.

Wat was voor jullie het hoogtepunt

Dochter Z: het leren vissen. Dat had ik nog nooit gedaan en wil ik graag nog eens opnieuw doen.

Mama A: De tijd apart met elk van mijn beide kinderen vond ik wel aangenaam omdat dit in het dagelijkse leven niet evident is.

Terugkijkend op jullie ervaring nu, wat zou je hier dan over vertellen?

Achteraf ben ik wel blij dat hetgeen ik gehoopt had bij aanvang voor het traject, ook uitgekomen is. het is wel gebleken dat er wel nog verbinding is. Omdat je dat in de dagdagelijkse sleur dat gevoel vaak niet meer hebt. Ik had wel wat schrik dat er misschien een van de kinderen zou weglopen of zou afhaken, maar put wel moed uit het feit dat dat toen niet gebeurd is.

Ook het hele back to basics gebeuren vind ik eigenlijk wel goed. Dat voor de deelnameprijs die je betaalt voor zo'n traject je eigenlijk veel terug krijg. Zeker als je het zou vergelijken met van die retreats die ze voor heel veel geld tegenwoordig aanbieden en die beweren je te zuiveren en te reinigen. Dat is voor gezinnen of voor mensen uit een kwetsbare situatie niet haalbaar. Terwijl La Trao net wel haalbaar is. Want tegenwoordig zijn veel meer mensen beperkter in middelen en dan vind ik het wel goed dat er net iets is dat het wat haalbaarder houdt.

Wat zou je aan toekomstige deelnemers zeggen als advies, of welke boodschap zou je hen meegeven?

Dochter Z: Het was leuk.

Mama A: Het is zeker de moeite waard om het een kans te geven. Je kan er niets mee verliezen.

Als slogan voor La Trao zou ik zeggen: