Met de junior in het wilde westen

Afgelopen paasvakantie trokken we met 3 gezinnen het woeste wilde westen in, op hun individuele gezinstocht.

De westhoek vormde het decor voor een unieke vierdaagse waarbij het onderweg zijn afgewisseld werd met prikkelende uitdagingen en ontspannende activiteiten.

Het werd onze tweede editie in deze streek. Dankzij partners waar we in een vorige editie reeds beroep op deden, werd het programma voor de gezinnen al snel gevuld met comfortabele en gezellige overnachtingsplekken en locaties met een link naar de rijke geschiedenis van het oorlogsverleden.

Ook de lokale natuur werd met de fiets en zelfs op blote voeten verkend.

Woest en wild, was de eerste dag alvast. Het doorzettingsvermogen werd getest met rukwinden tot 8 beaufort en hier en daar een ferme plensbui. Op de fiets was het een uitdaging koers te houden en de poncho's werden uit de rugzakken gehaald.

Oorspronkelijk tekenden vier gezinnen in. Helaas dwong medische overmacht net voor de start, één duo om thuis te blijven. Aan de crew om flexibel in te spelen op de veranderingen. Zo gingen zowel crew als de gezinnen uit hun comfortzone, de basis om te groeien!

Je hoeft niet ver te gaan, om er even uit te zijn.

Je hoeft niet ver te gaan, om er even uit te zijn, zei een van de moeders bij de onthulling van de streek waar ze op tocht zouden trekken. En gelijk heeft ze! Ook al lag de westhoek voor alle gezinnen op minder dan een uur rijden van hun woonplaats en had ieder gezin wel een link met de streek, toch was het verrassend te merken hoeveel plekjes verrasten, rust brachten en uitdaagden.

Uiteindelijk gaat het niet over zo ver mogelijk weg zijn, maar over manieren vinden om dichterbij elkaar te komen.

Voor de één zat de ontdekking in de vaststelling iets niet graag te doen. Een vaststelling waar ook inspiratie uit gehaald kan worden. Want iets niet graag doen, dwingt tot overleg en keuzes maken. Keuzes die grenzen aangeven. Overleg als manier om duidelijk te maken aan elkaar wie wat belangrijk vindt. En als kans rekening te houden met elkaar.

Voor de ander was het samen ontdekken een kans om terug verbinding te voelen. De positieve energie die vrij kwam, werd omgezet in dankbare herinneringen. Bevestigen en benoemd horen waar krachten liggen, maakt mensen trots. En die trotse blikken zien, verwarmt ons Trao hart!

Vier dagen, 24u/24u samen zijn, is een intensieve investering in relaties onderling. Dankzij de coaches ter plaatse, Wim en Wannes, kregen gezinnen ruimte om de zaken die raakten of bewogen te delen. De coach als klankbord voor hun ervaringen onderweg. Door in te zoomen op de manier waarop ze aan de slag gingen, leerden ze zichzelf en elkaar wat beter kennen.